Ολική Γαστρεκτομή – Καρκίνος Στομάχου

Στην ολική γαστρεκτομή (αφαίρεση όλου του στομάχου) ο παραμένων ανοικτός οισοφάγος (κολόβωμα), ενώνεται με την πρώτη μοίρα της νηστίδας (λεπτό έντερο), ώστε να διευκολύνεται η δίοδος της τροφής (εγχείρηση Roux-en-Y).

Η ολική γαστρεκτομή ενδείκνυται σε ασθενείς με καρκίνο του ανώτερου τμήματος του οισοφάγου.

Πρέπει να αφαιρεθεί εξ’ ολοκλήρου λόγω της ιδιαίτερης λεμφική απορροής της ανατομικής περιοχής του στομάχου.

Ιδιαίτερη κατηγοριοποίηση των θέσεων του καρκίνου σε αυτή τη θέση, απαιτείται, όταν η εστία αφορά την καρδιοοισοφαγική συμβολή, όπου πρέπει να γίνει προσεκτικός διαχωρισμός κατά Siewert I, II, III.

Η κατηγοριοποίηση αυτή μπορεί να αλλάξει εντελώς το πλάνο και τη στρατηγική της επέμβασης, ώστε αντί για ολική γαστρεκτομή να υιοθετηθεί οισοφαγογαστρεκτομή κατά Ivor Lewis.

Συνήθως η επέμβαση συνδυάζεται με προεγχειρητική (neoadjuvant) χημειοθεραπεία, καθώς και με συμπληρωματική (adjuvant) χημειοθεραπεία.

Υφολική Γαστρεκτομή – Καρκίνος Στομάχου

Η υφολική ή μερική γαστρεκτομή επιλέγεται σε ασθενείς με εστία κακοήθειας ή γενικότερα εξαιρέσιμο όγκο, στην περιοχή του σώματος – άντρου (περιφερικά) του στομάχου.

Στη μερική γαστρεκτομή, το μικρό σχετικά μέρος του στομάχου που παραμένει (κολόβωμα) προς τον οισοφάγο, αναστομώνεται με το πρώτο τμήμα του λεπτού εντέρου (νηστίδα), έτσι ώστε οι τροφές να περνούν από τον οισοφάγο στο μικρό τμήμα του παραμένοντος στομάχου και από εκεί στο λεπτό έντερο.

Η αποκατάσταση της συνέχειας του γαστρεντερικού γίνεται με δύο τρόπους:

• Αποκατάσταση κατά Billroth II (βλέπε εικόνα, βίντεο).
• Αποκατάσταση κατά Roux-en-Y (βλέπε εικόνα, βίντεο).

Συνήθως η επέμβαση συνδυάζεται με προεγχειρητική (neoadjuvant) χημειοθεραπεία, καθώς και με συμπληρωματική (adjuvant) χημειοθεραπεία.

Διαφραγματοκήλη – Γαστροοισοφαγική Παλινδρόμηση (ΓΟΠ) – Θολοπλαστικές Επεμβάσεις

Η γαστροοισοφαγική παλινδρόμηση (ΓΟΠ) αφορά περίπου το 10% των ανθρώπων και συνήθως οφείλεται σε παρουσία διαφραγματοκήλης. Η συνηθέστερη μορφή διαφραγματοκήλης είναι η “ολισθαίνουσα διαφραγματοκήλη”.

Η διαφραγματοκήλη προκαλείται από τη χαλάρωση ή την ανατομική ανωμαλία διεύρυνσης ενός φυσιολογικού ανοίγματος του διαφράγματος (τρήμα), διαμέσου του οποίου διέρχεται ο οισοφάγος από τον θώρακα στην κοιλιά και ενώνεται με τον στόμαχο.

Η επίκτητη ή γενετική χαλάρωση – διεύρυνση του ανοίγματος αυτού, επιτρέπει την παλίνδρομη μετατόπιση του στομάχου, εντός του θώρακα.

• Αν ο στόμαχος και η κοιλιακή μοίρα του οισοφάγου είναι κινητοποιημένα κυκλοτερώς και παλίνδρομα μετακινούνται προς το θώρακα, η διαφραγματοκήλη λέγεται ολισθαίνουσα.
• Αν ο στόμαχος ολισθαίνει παρά ενός ακίνητου σχετικά και καθηλωμένου οισοφάγου, εντός του θώρακα, η διαφραγματοκήλη λέγεται παραοισοφαγοκήλη.

Ο τύπος αυτός διαφραγματοκήλης δεν είναι πολύ συνηθισμένος, αλλά εάν αφεθεί χωρίς θεραπεία, δυνατόν να προκαλέσει σοβαρές βλάβες στην κορυφή του στομάχου.

Η γαστροοισοφαγική παλινδρόμηση έχει να κάνει με την μετακίνηση υγρών του στομάχου προς τα πάνω, εντός του οισοφάγου, λόγω ανεπάρκειας ενός μυώδους δακτυλίου που λέγεται καρδιοοισοφαγικός σφιγτήρας (ΚΟΣ) και απομονώνει λειτουργικά τα δύο όργανα (οισοφάγο & στομάχι) κατά τη διαδικασία της πέψης.

Οφείλεται πολλές φορές στην παρουσία διαφραγματοκήλης, η οποία δεν έχει γίνει αντιληπτή.

Η παλινδρόμηση των υγρών (οξέων) στον οισοφάγο είναι συνεχής και ΔΕΝ προκαλεί συμπτώματα για αρκετό καιρό.

Με την πάροδο του χρόνου προκαλείται οισοφαγίτιδα (φλεγμονή του βλεννογόνου του οισοφάγου) που εκδηλώνεται με προκάρδιο-οπισθοστερνικό αίσθημα καύσου, ή κοινώς “καούρα”.

Η «καούρα» περιγράφεται σαν ένα οξύ αίσθημα καψίματος στην περιοχή μεταξύ των πλευρών σας ή ακριβώς κάτω από τον αυχένα.

Πολλοί ενήλικες εμφανίζουν αυτό το δυσάρεστο συναίσθημα τουλάχιστον μία φορά τον μήνα.

Άλλα συμπτώματα μπορεί να είναι εμετοί, δυσκολία στην κατάποση και χρόνιος βήχας ή άσθμα.

Καλοήθεις Όγκοι – Στρωματικοί Όγκοι

Οι στρωματικοί όγκοι του γαστρεντερικού (Gastrointestinal Stromal Tumors – GIST) είναι γενικότερα σπάνιοι.

Οι στρωματικοί όγκοι του γαστρεντερικού (Gastrointestinal Stromal Tumors – GIST) είναι γενικότερα σπάνιοι.

Μπορούν να εμφανιστούν σε όλο το γαστρεντερικό σύστημα, με συχνότερη εντόπιση στον στόμαχο και λιγότερο συχνή στον οισοφάγο.

Συγκεκριμένα εντοπίζεται σε:

• Στόμαχο (45 – 60%).
• Οισοφάγο (5%).
• Λεπτό έντερο (30%).
• Παχύ έντερο (5 – 10%).

Σπάνια σε εξω-γαστρεντερικές θέσεις (ήπαρ, χοληδόχος κύστη, πάγκρεας, ουροδόχος κύστη).

Οι όγκοι αυτοί σχετίζονται με καλοήθη συμπεριφορά, όταν το μέγεθος δεν ξεπερνά τη διάμετρο των 5εκ. και αντίστροφα.

Εμφανίζονται είτε ως μονήρεις είτε ως πολλαπλές βλάβες.

Δύνανται να δώσουν, κυρίως αιματογενείς, σε ήπαρ και περιτόναιο, μεταστάσεις, ειδικά όταν αποκτούν κακοήθη συμπεριφορά.

Οι λεμφογενείς μεταστάσεις είναι σπάνιες.

Συχνότερη ηλικία ανάπτυξης είναι μεγαλύτερη των 40 ετών με την μεγαλύτερη επίπτωση στα 60 περίπου έτη.

Δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ των δύο φύλων, ούτε σε θέματα γεωγραφικής κατανομής ή εργασιακών συσχετίσεων.